Κάθε φορά που μία ανθρώπινη έμπνευση διοχετεύεται σε δημιουργία, ένα από τα βασικά ζητούμενα είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη προσέγγιση της τελειότητας. Αυτή μπορεί να αφορά την τεχνική, την απόδοση της αρχικής έμπνευσης, την ευαισθητοποίηση του αποδέκτη, όλα αυτά μαζί και ακόμα περισσότερα.
Τι είναι όμως τέλειο και πως καθορίζεται? Από ποιον ορίζεται και σε ποιον απευθύνεται?
Μήπως τελικά το "τέλειο" είναι μια αόριστη, υποκειμενική έννοια, χωρίς σημαίνον έρεισμα?
Μήπως η "ατέλεια" είναι αυτή που νοηματοδοτεί την ανθρώπινη δημιουργία και επιτρέπει ελευθερία έκφρασης και αυθεντικό αποτέλεσμα?
Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που κάτι μου φαίνεται "τέλειο", προσπαθώ να το "χαλάσω" με εκείνη τη μικρή λεπτομέρεια.
Άλλωστε, ακόμα και τις άψογα ντυμένες και χτενισμένες κούκλες που μου έφερναν όταν ήμουν μικρή, τις έκανα δικές μου με μερικές καθοριστικές κινήσεις: γδύσιμο από τα αγορασμένα πολυτελή ρούχα και ντύσιμο με ατέχνως κομμένα κουρελάκια, κούρεμα, λούσιμο, ενίοτε σπάσιμο ποδιών και χεριών. Γιατί οι δικές μου κούκλες δεν μπορούσε να είναι τέλειες, έπρεπε να είναι ανάπηρες, φτωχιές, ιδιαίτερες, αληθινές ηρωίδες του δικού μου κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου