Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

All that glitters is plastic

 
 
 
 
 
 
 
 
 

 
 
 
Don't let the glow fool you. It might be just plastic.
Unless you consider plastic for gold...

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Ο εγωισμός της Ζωής


                           "Περάστε έξω παρακαλώ". Άνοιξε με κόπο τα ασήκωτα βλέφαρά της και αντίκρυσε την κυρία με την μπλε ποδιά. Τινάχτηκε πάνω σαν να ήταν ξύπνια από πάντα, έριξε μια γρήγορη αλλά εξονυχιστική ματιά δίπλα της, εντάξει κοιμάται ακόμα, προσπέρασε άλλα επτά κρεβάτια και βρέθηκε έξω από το θάλαμο. Να σταθεί λίγο εδώ στο διάδρομο, να ακουμπήσει, να δει ένα όνειρο στα όρθια, όσο προλαβαίνει....
                            " Όλοι οι συνοδοί να περάσουν στον προθάλαμο παρακαλώ, θα περάσει ο γιατρός". Και πάνω που είχε πετάξει μέσα σε ένα μαύρο δωμάτιο με πολλά λαμπερά φωτάκια, που όσο  πλησίαζε τώρα ένα, μεγάλωνε και γινόταν γαλαξίας, βρέθηκε πάλι στον παγωμένο, άσπρο, χωρίς τέλος διάδρομο, με άυλες νοσοκόμες να πηγαινοέρχονται σπρώχνοντας καροτσάκια γεμάτα φάρμακα, ορούς, καθετήρες, ουροσυλλέκτες, πλαστικά γάντια...
                            Το σώμα της παίρνει το δρόμο να φύγει. Η υπόλοιπη είναι εδώ. Μέσα στο θάλαμο, εκεί στο γωνιακό κρεβάτι, κάθεται σε μία ακρίτσα και βλέπει. Τη ζωή να φεύγει, την ανάσα να λιγοστεύει, τον παλμό να αργοχτυπά.
                            Κατεβαίνει παρασέρνοντας σε κάθε βήμα της και ένα σκαλοπάτι, όλα γυρίζουν, η νύστα, η λύπη, η αγωνία, όλα γίνονται σβούρα που με μεθοδικότητα και δύναμη τη στρέφουν γύρω από τον εαυτό της. Το εγώ της γνέφει καταφατικά. Ήρθε η ώρα μου. Ένα τσιγάρο. Αυτό μόνο, τώρα και πάντα. Για μετά δεν ξέρω τίποτα.
 
 
 
 



Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Plastic vs nature





                          Ο αγώνας άνισος, τα όρια αντοχής πεπερασμένα και ανεξέλεγκτα, το αποτέλεσμα προβλεπόμενο, η αδιαφορία εξασφαλισμένη, η απαισιοδοξία εδραιωμένη, οι συνειδήσεις αποχαυνωμένες...

                          Όμως ακόμα κι όταν η παραίτηση και η αποδοχή του απευκταίου έχει χτυπήσει κόκκινο, ακόμα και τότε, εκεί, μακριά στο τυφλό βάθος, υπάρχει ένα μικρό, απειροελάχιστο, αχνό φωτάκι, ικανό να αγγίξει την πιο ευαίσθητη καρδιακή μας ίνα και να κάνει τον παλμό μας να δονήσει τον παραδομένο εγκέφαλό μας λίγο πιο δυνατά. Είναι το φως που το λένε ελπίδα.
 

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Caps' invasion


 
 
 
 
                       Είναι πολλά. Είναι μυριάδες. Είναι πλαστικά μπλε, κίτρινα, πορτοκαλί, μωβ και εισβάλουν απειλητικά στην καθημερινότητά μας. Κατακλύζουν τα σπίτια μας, τα δάση μας, τις θάλασσές μας, τα σκουπίδια μας, τις ζωές μας... Στο πέρασμά τους προκαλούν πανικό και τρόμο, σκορπίζουν την απόγνωση.... 
 
Μία λύση υπάρχει: να τα κάνουμε για πάντα φίλους μας, να τα φιλοξενήσουμε μόνιμα στα σπίτια μας, στα γραφεία μας, στα μαγαζιά μας, στις αίθουσες τέχνης, στο δρόμο, στα ρούχα μας. Γιατί αν αγκαλιάσεις το φόβο σου θα γίνει δικός σου. Αν τον αγαπήσεις θα γίνει η αρχή της νέας ζωής σου.